ده نوا واقع در استان مازندران و جاده هراز بدون اغراق یکی از زیباترین روستاهای ایران زمین است. قله پاشوره واقع در جنوب این روستا نیز بی تردید یکی از زیباترین قله های کشورمان است.

دشت آزو به ارتفاع 2600 متر در بالادست روستای نوا بوده که مسیر قله 4000 متری پاشوره می باشد و چشم انداز بسیار زیبایی به قله دماوند (جناح شرقی-جنوبشرقی) و قله زیبای پاشوره دارد. برای صعود قله پاشوره برای یک تیم با سرعت متوسط، بهترین حالت این است که شب را در دشت آزو بخوابد و صبح روز بعد قله را از سمت راست صعود کرده و از سمت چپ فرود آید. 

علت نامگذاری قله پاشوره به دلیل نوع سنگهایی است که روی منطقه قله، وجود دارد. یعنی همان سنگ پا که بوفور در ابعاد مختلف روی قله وجود دارد و بسیار سبک هستند و منشا آتشفشانی دارند.

پاشوره از مجموعه قلل البرز شرقی حد فاصل ده نوا در شمال و ده لاسم در جنوب است. شمال این خط الراس مشرف به بام ایران دماوند و تماما پوشیده از دیواره و تیغه های وحشی است. در جنوب نیز ناظر بر خط الراس عظیم دوبرار بوده با شیبهای ملایمتری به دشت لاسم می رسد. سر سبزی و طراوت دشت آزو در جنوب نوا و در دامنه های پاشوره خیره کننده و زبانزد همگان است. 

تضاد شگفت آور طبیعت سنگلاخی و خشن پاشوره با لطافت و چشم نوازی دشت آزو در فاصله ای کم، انگشت حیرت از شگفتی های خلقت آفریدگار سرزمین پارس، به دهان می برد.

از روستای نوا و کنار کارخانه آب معدنی با سرعتی معقول می توان ۴۵ دقیقه ای به دشت آزو و کلبه آن رسید. از کنار کلبه مسیر را به سوی گردنه ای در سمت راست خط الراس ادامه می دهیم. 

پس از رسیدن به گردنه و سپس سوار شدن بر خط الراس اصلی، با صعود در شیبی نه چندان تند به سمت قله اصلی و از لبه تیغه ها حرکت می کنیم. این مسیر کم شیب ولی طولانی است و باید از چند قله فرعی عبور کرد. 

نمای دیواره ای خط الراس در حین صعود زیبا و هیجان انگیز است. صعود از ده نوا با احتساب صرف صبحانه در دشت، برای من پنج ساعت طول کشید. هوا ابری و متغیر بود و روی خط الراس با وزش باد، سرما کاملا احساس  می شد. قله بلند هلزم در فاصله ای نزدیک در دسترس به نظر می رسد و شاید با صرف یکی دو ساعت زمان بیشتر بتوان براحتی آن را هم صعود نمود.

مسیر بازگشت بعد از قله اصلی و به صورت شن اسکی است. برای ورود به این شن اسکی مقداری برفکوبی نیمه سنگین را در خرداد ماه تجربه کردم، در کنار مسیر شن اسکی دامنه ای پر از سنگ های آذرین یا همون سنگ پای خودمان دیده می شود که احتمالا دلیل نامگذاری این قله است. 

بعد از شن اسکی کوتاه به یک سنگلاخ وسیع و طولانی می رسیم، این قسمت در زیر دیواره های پاشوره انسان را به یاد مناطقی مثل علمچال یا بندیخچال می اندازد، مسیر طولانی و تا حدودی خسته کننده است.زیبایی طبیعت پاشوره در این منطقه از خاک ایران غیر قابل وصف است.

لوازم ضروری
کفش مناسب کوهپیمایی، کوله پشتی یک روزه، لباس مناسب فصل بهار، ظروف شخصی(بشقاب٬ قاشق٬ چنگال٬ کارد٬ لیوان)، بطری آب، کرم ضد آفتاب، عینک و کلاه، کارت شناسایی، یک وعده غذای قابل حمل در کوله (سبک و پرانرژی).

  منبع:bazarkhabar.ir